Terug naar

Sharlih.nl


Ik schrijf niet over wat ik weet, maar over wat ik ben. Vanuit dat perspectief kan ik beweren dat angst, ja pure doodsangst, de poort heeft opengezet naar die stille levende Essentie die zelf geen angst of verlangen kent. Het is de  onveranderlijke, heldere Openheid Zelf die ruimte biedt aan alles en het zichtbaar maakt, maar tegelijkertijd is het ook het Licht waar alles uit bestaat. Daarom komt het nooit in contact met iets anders dan Zichzelf. Het is eeuwig van Zichzelf bewust. In die zin wordt er nooit iemand verlicht of kan er nooit iemand niet verlicht zijn, omdat er maar één helder bewust Wezen is. Zolang we daar niet bewust van zijn kijken we door de ogen van de persoonlijkheid, de dode waarnemer, en dan kan de angst afschrikwekkende vormen aannemen.

Uit angst zijn we ons gaan vastklampen aan het verleden, het bekende, en zijn we ons gaan afsluiten voor het onbekende.





























ONWETENDHEID


Het is echter niet de beschermende functie van angst waar we onder gebukt gaan, maar het lijden is een direct gevolg van onwetendheid van wat angst nu werkelijk is.

Niemand heeft geleerd om op een volwassen manier met emoties om te gaan. Meestal wordt het uiten van bijvoorbeeld angst en boosheid als zwak en negatief bestempeld. Met als gevolg dat we die niet gewaardeerde emoties niet willen voelen, ze gaan ontkennen, terugduwen of op een onprettige manier uiten. Daardoor krijgt de energetische lading onder de emoties vaak niet de kans om volledig tot bloei te komen. Door die achtergebleven geblokkeerde energie raakt het eerst zo gevoelige en transparante lichaam steeds meer verdicht. De open verbinding met het Geheel verdwijnt en daardoor raken we er steeds meer van overtuigd dat we alleen dit lichaam zijn en dat alles wat dit lichaam overkomt ons overkomt.

Ondertussen zijn we eigenaar van een pakhuis vol angstige herinneringen, die zich weer vermengen met paniekreacties uit het heden. Deze samengebalde, negatief geworden energie veroorzaakt de zorgen en angsten voor de toekomst.

In feite is er maar één angst (de oerkracht), maar ze heeft vele 'gezichten'. Om er een paar te noemen: angst voor verlies, angst voor eenzaamheid, er niet bij te horen, niet goed genoeg te zijn, angst voor geweld, pijn, ziekte en natuurlijk de dood, er niet meer te zijn – het ultieme controleverlies.






En dan is er nog de angst voor de angst zelf. Die is nog ongrijpbaarder en slingert je heen en weer tussen het verleden en de toekomst, zodat je nooit in contact komt met de pure energie van de angst zelf, die altijd Nu is.


ONTWAKINGSKRACHT


Want angst bestaat niet – op zichzelf. Ze is altijd gerelateerd aan iets uit het verleden waar we bang voor zijn. Angst beweegt zich altijd rond een niet bestaande persoonlijkheid. Gezien vanuit die persoonlijkheid kun je niet beweren dat angst niet bestaat. Sterker nog: die hele zogenaamde persoonlijkheid, dat ego, bestaat uit een denkbeweging, een verbeelding, die angst en verlangen oproept. Door het geloof in de overtuiging dat de persoonlijkheid werkelijk is, wordt de energie – de vrije stroom van de Levenskracht – belemmerd en komt ze vast te zitten in ons systeem, waardoor we ons beperkt en verkrampt gaan voelen. Maar het heeft geen zin om angst te ontkennen als je haar nog niet doorzien hebt. Dan kun je onverschillig en star worden. Of de energie komt op een verwrongen manier naar buiten: je gaat piekeren, voelt je boos, geïrriteerd, nerveus of gestrest. Als de Levensenergie helemaal niet geuit wordt slaat zij naar binnen en word je depressief.


Maar wat gebeurt er nu werkelijk in je als je je bang voelt? Waarom noemen we het eigenlijk angst? Dat 'negatieve' naamkaartje dekt de lading totaal niet. Wat gebeurt er eigenlijk echt in je als je de intens levende fysieke sensatie voelt die je 'angst' noemt? Daar kun je alleen achter komen als je er niet voor wegloopt, maar er bevriend mee raakt. Als je iets wil kennen, moet je aandacht, je belangstelling, ernaar uitgaan. Niet door haar te gaan analyseren. Nee, alleen maar door open te staan voor de pure fysieke sensatie en die de ruimte te geven. Dan heeft die energie namelijk een enorme ontwakingskracht, die zo door de egostructuur heen kan breken.

Als die energie opkomt die we angst noemen wordt het lichaam geheel automatisch, door de in wezen neutrale oerkracht, in de hoogste staat van paraatheid gebracht. Er komt namelijk een enorme stoot energie vrij die door 'thrillseekers' vrijwillig wordt opgezocht, omdat ze dan het gevoel krijgen intens te leven. Als die ervaring totaal beleefd wordt, bevrijdt de energie zich vanzelf en een gevoel van welbehagen en rust is het resultaat. Het is namelijk zo, dat als iets zonder weerstand ervaren wordt – we ons dus niet verzetten tegen welke ervaring dan ook – de energie van de ervaring niet neerslaat, met als gevolg dat ook de herinnering aan de gebeurtenis onbeladen blijft. Dan slaan we geen angst en pijn meer op.


PANIEK EN DOODSANGST


Maar zo gaat het meestal niet; daar weet ik alles van. Door mijn onvermogen de angst op waarde te schatten heb ik veel dingen niet gedaan en aan de andere kant heb ik van alles gedaan om het onveilige gevoel maar niet te ervaren. Gevangen tussen angst en verlangen werd mijn vrijheid beperkt en heb ik niet geleefd naar mijn ware Aard. Totdat het moment aanbrak dat er zonder aanwijsbare reden kortsluiting in het organisme ontstond, die tot uiting kwam in steeds frequenter terugkerende paniekaanvallen.

Mijn leven lang had angst al aan mijn zekerheden geknabbeld, maar het lukte me aardig om haar te onderdrukken. Maar ze duwde steeds harder terug en werd zelfs ziekmakend.


Ooit had ik ergens gelezen dat angst ook een mooie kant had; dat er een schat onder verborgen zat.

Onderstaand artikel van Sharlih is in mei 2018 verschenen in InZicht, tijdschrift voor non-dualiteit en zelfonderzoek.


Ik geloofde het eerst totaal niet, maar mijn nieuwsgierigheid was gewekt en ik gaf de onvruchtbare pogingen om de angst weg te duwen op.


De volgende paniekaanval liet niet lang op zich wachten en met een nieuwsgierige bereidwilligheid gaf ik me over aan de overweldigende energie. Het was pure doodsangst en dus heel moeilijk om de gedachten dat ik het niet zou overleven niet te geloven. Maar toen het me lukte weer bij de pure fysieke sensatie te blijven kwam er iets in mij totaal los van te staan. Het was de angst die verdween. Een onverstoorbare, tastbare Stilte openbaarde zich. Al die tijd was hij zo intiem en dichtbij geweest.


En inderdaad: angst bestaat niet als zodanig. Het was de Levenskracht, de dynamische kant van het Bewustzijn zelf, die keer op keer bij mij aanklopte, maar niet begrepen werd. Het naamkaartje 'angst' viel weg toen de psychosomatische structuur van de angst was doorzien als verbeelding en met het verdwijnen van de angst verdween ook het verlangen, want dat verlangen was niet meer dan een verkapte vorm van angst geweest om haar maar niet te hoeven ervaren. Maar in werkelijkheid was er nooit iemand geweest die zich bang of onveilig kon voelen.


BEVRIJDING


Kwam de angst niet meer terug? Ja, haar beschermende functie bleef bestaan. Die belet me om te gaan picknicken midden op de snelweg tijdens de avondspits. En nee, het is glashelder dat angst als verbeelding niet bestaat. Doordat de ballast van de psychologische angst was opgelost werd de onbreekbare Stilte, de statische kant van het Bewustzijn, al gauw ingevuld door een energetische stroom van andere onverwerkte emoties, die ik vroeger 'verdriet', of 'boosheid' genoemd zou hebben. Nu de angst verdwenen was kreeg alle geblokkeerde energie de kans het lichaam te verlaten. Ik kon de krachten die toen door me heen gingen niet meer stoppen en de Levenskracht brandde me van binnenuit schoon.

Er bleef niets over van denkbeelden en overtuigingen. Zelfs het lichaam was niet wat het leek en bleek zelfs niet van mij te zijn. Bewustzijn bevrijdde Zich uit de vorm. Toch was ik overal, maar niet als iets. Binnen en buiten bleken niet te bestaan. Alles verloor zijn vaste vorm en loste op in een stralende Helderheid en tegelijkertijd bestond alles eruit. Er was geen onderscheid meer te bespeuren tussen mij als mens en welk object dan ook. Die Eenheid bevat een inherente goedheid die ervaren wordt als Liefde, Schoonheid en Vrede in al wat bestaat. Want in de kern van elke ervaring, hoe pijnlijk, beangstigend of verdrietig ze zich ook voordoet, straalt dat Licht, die Liefde die we Zijn.

























“Bewustzijn bevrijdde Zich uit de vorm. Toch was ik overal, maar niet als iets. Binnen en buiten bleken niet te bestaan. Alles verloor zijn vaste vorm en loste op in een stralende Helderheid en tegelijkertijd bestond alles eruit. Er was geen onderscheid meer te bespeuren tussen mij als mens of welk object dan ook.”

ANGST, EEN ONBEGREPEN

 


Sharlih

VRIEND

Sharlih

“De onveranderlijke, heldere Openheid Zelf biedt ruimte aan alles en maakt het zichtbaar en is tegelijkertijd ook het Licht waaruit alles bestaat. Daarom komt het nooit in contact met iets anders dan Zichzelf. Het is eeuwig van Zichzelf bewust. In die zin wordt er nooit iemand verlicht of kan er nooit iemand niet verlicht zijn, omdat er maar een helder bewust Wezen is.”


Terug naar

Sharlih.nl